We zeggen vaak, als we willen gaan settelen of een “serieus” leven willen gaan leiden, dat we onze wilde haren verliezen. De wilde jaren zijn voorbij. De jaren van feesten, gek doen, weinig zorgen en verantwoordelijkheid.
Tegenwoordig vraag ik me af of we uberhaupt wel wilde jaren kennen. Alles lijkt zo perfect te moeten zijn. Via social-media meten we ons aan mensen die alleen maar de mooie kant van zichzelf laten zien (we doen het zelf ook). Het lijkt bijna alsof iedereen elke dag super intensief sport, biologische groenten eet, maanden op vakantie is, elk weekend vier dagen feest, minimaal twee keer per week uit eten gaat (exclusief lunches), een kunstenaar is, succesvol onderneemt en altijd vrienden om zich heen heeft.
Daarnaast willen we ook nog een zo hoog mogelijk haalbare educatie behalen en zijn we als de dood ‘imagoschade’ op te lopen. Áls we dan al een keer uit gaan, durven we ook niet helemaal los te gaan, want dan staan er meteen een hoop camera’s op je gericht.
En hier denken wij dan aan te moeten voldoen… Ik zeg niet dat het niet realistisch is. Ik vraag me alleen af hoe gelukkig ons dit maakt.
Ik weet wel dat ik hier ook last van had. Ik nam het leven heel serieus en dacht succesvol te moeten zijn. Impulsieve en spontane acties ging ik uit de weg, want daar zou ik later mee geconfronteerd kunnen worden. Wat staat mooi op mijn cv? Heb ik wel genoeg volgers? Waarom ontvolgt diegene mij? Past dit wel in mijn feed? Kom ik wel over zoals ik echt ben? Ik zal ze eens laten zien wat ik kan. Maar wat kan ik dan? Wat wil ik met mijn toekomst?
Zelfs de mimiek in mijn gezicht was minder. Ik zag er vrij stijfjes uit. En dat op mijn 21e. En ook daar maakte ik mij weer druk om. “Kom ik niet te stijf over? Hoe kan ik spontaner zijn? Ik moet meer lachen, want ik heb ergens gelezen dat een lach je aantrekkelijker maakt.”
Door al dit denken vergat ik te voelen. En het zit me soms nog steeds in de weg, maar ik heb besloten mijn wilde haren te laten groeien.
Dit doe ik door mijn creativiteit herontdekken, spontaan naar het buitenland gaan, beginnen met een boek te schrijven, mijn kwetsbaarheid delen (zoals nu), mezelf toe geven aan mijn spontane ingevingen, geld laten rollen, als het stopt met rollen omdat het er niet meer is, manieren vinden om het terug te verdienen, tegenslagen zien als ruimte voor nieuwe ideeën of kansen, gewoon starten met een onderneming en kijken waar het op uit loopt in plaats van de lat meteen op onbereikbare hoogtes te leggen.
Juist het vallen en onverwachtse keuzes maken, geeft weer een nieuwe drive om door te gaan. Daardoor kom ik tot hoogtes die ik nog niet eerder heb gekend. Het laat me weer leven en dit zou ik iedereen toe wensen.
Ik zou iedereen toe wensen die wilde haren te laten groeien en stomme keuzes te maken in plaats van ze te verliezen en te settelen voor een ‘perfect leven’. Als alles perfect is, leef je dan wel echt? Ik in ieder geval niet.
Own Your Way.