Ook ik heb een poging gewaagd om me aan te passen aan de verwachtingen van de maatschappij en anderen. Na enige strijd heb ik de handdoek in de ring gegooid. Ik paste niet in het plaatje.
De personen die hun verhaal doen in deze documentaire konden het wel. Zij voldeden wél aan de verwachtingen.
Tot hun lichaam het begaf…
Toen ik niet aan de verwachtingen kon voldoen, vond ik dat heel erg. Het voelde alsof ik faalde. Keer op keer. Ik was te langzaam, te chaotisch, te dromerig. Ik heb zelf een keer te horen gekregen dat ik helemaal niks kan of weet. Nu ben ik mijn eigen weg gegaan. Het heeft me, zoals ik in deze docu kan zien, veel leed bespaard. Sterker nog, ik heb nog nooit zó in mijn kracht gestaan.
Is dit wat we willen met z’n allen? Een maatschappij waarin we als kip zonder kop maar door blijven gaan? Een maatschappij waarin we ons leven voor ons laten bepalen door de verwachtingen van anderen? Door Instagram, waarop iedereen het perfecte plaatje laat zien, door Linked-In waarop we het ene succes na het andere voorbij zien komen, je baas die zegt: “Maar jij kan dit wel. Blijf door gaan. Als jij dit niet kunt, kan niemand het.” We zijn geen robot’s… Toch?
Er wordt een beeld geschetst waarin het lijkt alsof we alles maar in de hand hebben als we maar hard genoeg werken en als we dat niet doen, dan hebben we gefaald en is het onze eigen schuld.
Dit is niet realistisch. We zijn mensen. We falen en staan weer op. Dan falen we weer en we worden steeds beter, tot we weer falen en het uiteindelijk ons eigen maken. Wat dat ook mag zijn. Dat is voor iedereen verschillend.
Falen doet soms pijn, maar het beeld van dat we niet mogen falen doet ons op de lange termijn nog meer leed aan.
Luister zelf naar de verhalen van de jongeren die hier hun verhaal doen over hun Burn-out. Hopelijk kunnen we dan samen tot de conclusie komen dat dit niet werkt.
De poster heb ik van fotoformation.com